Czułość i zaufanie, empatia i poczucie humoru...
To tylko kilka nielicznych naszych walorów.
Tego kto chce zaznać radości i ceni nastrój błogi,
Zapraszamy serdecznie w te przedszkolne progi ...

 

Nasze przedszkole, w oparciu o naukę Jana Pawła II i w myśl zasad personalizmu oraz pedagogiki chrześcijańskiej, chce wychować szczęśliwe dzieci, które wyrosną na szczęśliwych dorosłych.

Chcemy wychować pokolenie ludzi odważnych, pewnych siebie; ludzi, kierujących się wyższymi zasadami;

ludzi, potrafiących odnaleźć się w dzisiejszym, pełnym chaosu świecie.

 

Nasze przedszkole:

• przybliża dzieciom podstawy wiary chrześcijańskiej,
• uczy komunikatywnego wyrażania swoich myśli, emocji i potrzeb;
• POMAGA rodzicom kształtować osobowość dzieci, ukierunkowując je na najważniejsze wartości: prawdę, dobro, piękno i troskę o innych;
  dba o bezpieczeństwo wychowanków, a także rozwija u dzieci poczucie odpowiedzialności za siebie i innych;
• stwarza optymalne warunki do rozwijania talentów i zdolności naszych przedszkolaków;
• ukierunkowuje dzieci, aby ważniejsze dla nich było to, aby „być”, niż „mieć”;
• podąża za indywidualnym tempem rozwoju dziecka, respektując jego potrzeby, wspierając w dążeniu do samodzielności i niezależności.
• stwarza okazje do bezpośredniego poznawania rzeczywistości;

 

Dzięki ogromnemu zaangażowaniu wszystkich pracujących w naszym przedszkolu osób nasi wychowankowie nabierają poczucia własnej wartości, nabywają umiejętności radzenia sobie z emocjami, nawiązywania kontaktów z rówieśnikami i osobami dorosłymi, wcielania się w różne role społeczne, uczą się zdrowej rywalizacji, tolerancji oraz ponoszenia konsekwencji własnych decyzji.

Aby spełniać naszą Misję kadra pedagogiczna systematycznie uczestniczy w różnego rodzaju kursach, seminariach oraz studiach podyplomowych. Umiejętności zdobyte podczas szkoleń realizujemy w pracy dydaktyczno – wychowawczej, stosując różnorodne metody pracy z dziećmi. W zmaganiach dnia codziennego wprowadzamy elementy poniższych metod:

• Przygotowanie dzieci do nauki czytania i pisania odmienną metodą Ireny Majchrzak
• Metoda wspomagania rozwoju umysłowego Edyty Gruszczyk-Kolczyńskiej
• Metoda choreoterapii
• Pedagogika zabawy KLANZA
• Kinezjologia Edukacyjna Paula E. Dennisona
• Edukacja przez ruch Doroty Dziamskiej
• Metoda ekspresji ruchowej Carla Orffa
• Metoda gimnastyki rytmicznej Alfreda i Marii Kniessów
• Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
• Metoda wychowania muzycznego Emila Jaques Dalcroze'a
• Metoda opowieści ruchowej J. C. Thulina

 

Przygotowanie dzieci do nauki czytania i pisania odmienną metodą Ireny Majchrzak

To metoda wprowadzająca dzieci w świat pisma znajdująca zastosowanie już u bardzo małych dzieci . Słowem otwierającym świat pisma jest imię dziecka. To słowo – klucz, za pomocą którego dziecko może w sposób dla siebie najłatwiejszy i najbardziej naturalny odkryć strukturę pisma, czyli relację między wyrazem napisanym a słowem mówionym i relację brzmieniową między literą a głoską. Na bazie swoich imion i imion kolegów dzieci poznają literki oraz uczą się wszystkich reguł ortograficznych. Dużą zaletą tej metody jest stworzenie atmosfery wtajemniczenia, co sprawia, że czytanie zyskuje na atrakcyjności.

 

Metoda wspomagania rozwoju umysłowego Edyty Gruszczyk-Kolczyńskiej

Dziecięca matematyka to metoda, która wspomaga rozwój umiejętności matematycznych dzieci i uczy je radzenia sobie z emocjami. Metoda ta bazuje na osobistych doświadczeniach dzieci. To one stanowią budulec do tworzenia pojęć i umiejętności matematycznych. Nauka odbywa się systematycznie podczas czynności i zabaw dnia codziennego.

 

Metoda choreoterapii

To terapia przez ruch, muzykę i taniec. Terapia tańcem nie opiera się na nauce kroków, a bazuje głównie na tańcu naturalnym, dzięki któremu można odnaleźć własny rytm i uwolnić się od codziennych napięć. Podstawowe elementy tańca - ruch i rytm stają się drogą do uzyskania harmonii ciała i umysłu, ułatwiają poznanie siebie i swoich emocji, a także porozumienie z innymi ludźmi.

 

Pedagogika zabawy KLANZA

Polega na wykorzystaniu różnych pląsów, zabaw muzyczno-ruchowych, tańców ludowych w celu integracji dzieci. Uczy ona współistnienia w grupie, wyzwala aktywność, pobudza wychowanków do ekspresji muzyczno-ruchowej. Poprzez ćwiczenia muzyczno-ruchowe w grupie ułatwia komunikację interpersonalną i uatrakcyjnia zajęcia edukacyjne. Tańce dają możliwość uwolnienia się od wewnętrznych napięć i niepokojów, dają ujście nagromadzonym emocjom. Wyzwalają aktywność ruchową, pozwalają dzieciom na budowanie poczucia własnej wartości, a animacja przy pomocy ruchu ukazuje klimat w innym świetle. Przeżycie zadowolenia, radości pomaga osiągnąć harmonię i zwiększa poczucie przynależności do grupy.

 

Kinezjologia Edukacyjna Paula E. Dennisona

Jest oparta na badaniach i doświadczeniu zawodowym dr Paula Dennisona, który odkrył, iż istnieje wzajemna zależność pomiędzy rozwojem fizycznym a umysłowym. Metody tego programu bazują na prostych i zabawnych ruchach, mających na celu aktywizację naturalnych mechanizmów samoregulacji i rozwoju, a także integrację asymetrycznych funkcji lewej i prawej półkuli mózgu.

 

Edukacja przez ruch Doroty Dziamskiej

Metoda zakładająca integrację wielu zmysłów, wspomagająca w ten sposób procesy zapamiętywania oraz uczenia się. Wykorzystuje się w niej spontaniczną aktywność i radość dziecka, aby osiągnąć zamierzone cele dydaktyczne. Dzieci słuchają, ruszają się, malują, a czyniąc to wszystko jednocześnie – wspomagają swoją koncentrację i rozwijają się we wszystkich sferach.

 

Metoda ekspresji ruchowej Carla Orffa

Głównym elementem tej metody jest rytm i gra na prostych instrumentach muzycznych. Według Orffa muzyka wywodzi się ze słowa. Dlatego wychowanie muzyczne małych dzieci powinno rozpoczynać się od rytmizowania imion, zabawek, kwiatów, warzyw itp. Kolejnym elementem wychowania jest dźwięk. Dzieci same próbują układać melodię do zrytmizowanych tekstów. Następnie do tych elementów dołącza się ruch, który ma być jak najbardziej naturalny. Ważne jest rozbudzenie zainteresowania muzyką poprzez jej tworzenie, a nie bierne odtwarzanie. Dziecko z odbiorcy staje się twórcą.

 

Metoda gimnastyki rytmicznej Alfreda i Marii Kniessów

Metoda ta bazuje na naturalnym, zrytmizowanym, ekspresyjnym ruchu. Umożliwia dziecku samodzielnie gromadzić doświadczenia muzyczne, stwarza korzystne warunki do uprawiania z dzieckiem muzyki, a tym samym rozwija jego zdolności muzyczne. Istotą gimnastyki rytmicznej jest ekspresja ruchowa i bardzo duża aktywność ćwiczących oparta na pozytywnej motywacji oraz wprowadzaniu wielu elementów twórczych i nietypowych przyborów, takich jak: obustronny bijak, dzwoneczki, grzechotka, patyczki, łyżki, łuski orzecha kokosowego, kolorowe wstęgi, chustki tiulowe.

 

Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne

Metoda ta służy przede wszystkim poszerzeniu świadomości samego siebie oraz pogłębieniu kontaktu z innymi ludźmi. Wspomaga i stymuluje rozwój, wyrównuje opóźnienia rozwojowe. Wykorzystuje w tym celu dotyk, ruch oraz wzajemne relacje fizyczne, emocjonalne i społeczne. Polega na ćwiczeniach gimnastycznych, w czasie których dziecko ma na celu poznać swoje ciało, polubić je, nauczyć się wyrażać emocje, nauczyć współpracy z kolegą i grupą. Doświadczenia ruchowe, które proponuje Sherborne dostarczają zarówno fizycznych, jak i psychicznych doznań, dzięki temu, że odbywają się w bezpośrednim kontakcie z drugim człowiekiem

 

Metoda wychowania muzycznego Emila Jaques Dalcroze'a

Istotą tej metody jest „muzykowanie ruchem”, polegające na uważnym słuchaniu muzyki i szybkim reagowaniu na wszelkie jej zmiany. Główna zasada to: słuchać, usłyszeć, wczuć się w rytm podawanej muzyki, a ruchem wyrazić swoje doznania. Tak więc, aktywność ruchowa ciała ma pobudzić do pracy mózg dziecka oraz spowodować, aby rozwój biologiczny szedł w parze z rozwojem psychicznym i fizycznym.

 

Metoda opowieści ruchowej J. C. Thulina

Istotą tej metody jest obrazowe opowiadanie przez nauczyciela bajki, opowieści, jakiegoś wydarzenia, które skłania dziecko do ruchowego interpretowania usłyszanych treści, a także uaktywnia wyobraźnię dziecka. Wymaga ona starannego przygotowania materiału oraz rozumienia, iż tekst opowiadania jest tylko środkiem do stworzenia przez dzieci wymyślonego ruchu. Układ opowiadania musi opierać się na zasadzie wszechstronności, tj. aby angażując wyobraźnię dziecka usprawniał wszystkie główne grupy mięśniowe oraz narządy wewnętrzne. Powinny tu występować ruchy o różnym charakterze, np.: biegi, skoki, rzuty, czworakowanie, pchanie, pełzanie, itp .